ខេត្តកំពង់ស្ពឺ ៖ ស្លឹកពណ៌ក្រហមតាំងពីលាស់រហូតដល់ទុំជ្រុះ មានសោភ័ណភាពបីដូចជាដើមផ្កា នោះគឺដើមកណ្តោលភ្លើង ។ សម្រស់នៃរុក្ខជាតិនេះបើគេបានឃើញពិតជាចង់គយគន់ កម្ចាត់ចោលការមិនចាប់អារម្មណ៍ពីមុនមក ។ដើមកណ្តោលមានពីរប្រភេទប្លែកពីគ្នា គឺមួយកណ្តោលស្លឹកពណ៌បៃតងខ្ចីធម្មតា តែពេលស្លឹកនោះទុំប្រែជាពណ៌ក្រហម និងរុះរោយ រួចលាស់ស្លឹកថ្មី ។ ចំណែកកណ្តោលមួយប្រភេទទៀត គឺកណ្តោលភ្លើង មានស្លឹកពណ៌ក្រហមតាំងពីលាស់រហូតទុំរុះរោយ ។
ដើម កណ្តោលភ្លើងកម្រមានអ្នកឃើញ និងពុំមានអ្នកយកចិត្តទុកដាក់ទេ ប៉ុន្តែបើគយគន់យូរៗទៅ ជារុក្ខជាតិមានសោភ័ណភាពល្អណាស់ ។កណ្តោលទាំងពីរប្រភេទនេះ ច្រើនដុះតាមទីទួល តាមជ្រុងព្រំដី ឬតាមភ្លឺស្រែ ។ លោកតាចាស់ស្រុកម្នាក់រស់នៅក្នុងភូមិតាក្រាំង ឃុំព្នាយ ស្រុកសំរោងទង មានប្រសាសន៍កាលពីពេលថ្មីៗនេះថា ដើមកណ្តោលទាំងពីរប្រភេទដុះនៅក្បែរភូមិក៏មាន តាមទួល តាមខ្នងភ្នំក៏មាន ។ ផ្លែកណ្តោលមានទ្រង់ទ្រាយដូចផ្លែទទឹម ប៉ុនៗប្លែក្រូចពោធិ៍សាត់ ហើយសត្វកាំប្រមាចូលចិត្តស៊ីណាស់ ។ ស្លឹកកណ្តោលធំៗដូចជាស្លឹកទំពូង តែទាលចុង ឯដើមវាមិនខ្ពស់ទេ ។ សំបកដើមកណ្តោលមានភាពសាញ ពុំអាចកាប់ដាច់ងាយស្រួលទេ បើកាប់ច្រើនដងរឹតតែទក់សាញខ្លាំង ។
សំបក កណ្តោលមានផលប្រយោជន៍ខ្លាំងចំពោះហ្មដំរីសម្រាប់ស្ទោះយកទៅដំ ឱ្យទក់ៗ ទាំងផ្ទាំងៗធ្វើទ្រនាប់ទ្រាប់ខ្នង ដំរី ដើម្បីដាក់រយាងអង្គុយ ។ លោកតាចាស់ស្រុករូបនោះឱ្យដឹងថា សំបកកណ្តោលជាប្រភេទថ្នាំម្យ៉ាង សំរាប់ដាំទឹកក្តៅពិសា ព្យាបាលរោគក្រពះ និងពោះវៀន។ ដើមកណ្តោលភ្លើងច្រើនដុះឯងមិនមានអ្នកដាំទេ តែដោយវាមានសោភ័ណភាព និងដើមមិនធំនោះ គេគួរយកដាំលំអក្នុងក្រុង ៕
No comments:
Post a Comment